Militair complex
17 januari 2019 - El Portús, Cartagena, Spanje
14 januari – Cuesta Blanca
Vanmiddag werden we door John uitgenodigd om mee te gaan op een excursie naar een oud, enorm militair complex op een vooruitgeschoven post op een kaap. Het geheel is niet meer in gebruik, maar is wel toegankelijk voor het publiek. We wisten niet precies wat we ervan moesten verwachten. De tocht ernaar toe was al adembenemend mooi. Hij voerde door een ruig berggebied met mooie uitzichten op de kust, de dorpen en de haven van Cartagena.
Het laatste deel van de weg was erg smal met redelijk slecht wegdek. Hier hadden we met de camper nooit kunnen rijden. Vanaf de parkeerplaats kon je de hele kaap al zien liggen. Het eerste deel van dit militaire complex zag eruit alsof de architect een soort pretpark had willen ontwerpen. Allemaal torentjes en muren met kantelen. Daarachter zat wel degelijk het hele militaire apparaat, maar van buitenaf oogt het heel anders.
Bovenop de heuvel twee enorme kanonnen die destijds een afstand van 38 km konden overbruggen. In de dertiger jaren een noviteit. Het verhaal wil dat deze kanonnen gebruikt zijn in de film “De kanonnen van Navarone”. Dit hele complex is gebouwd na de eerste wereldoorlog en had natuurlijk als doel de Spaanse kust te beschermen tegen een invasie vanaf zee. Het sneue van dit verhaal is is dat er maar één keer een kanon is afgeschoten. Ze werden ingehaald door de tijd, de vliegmachines deden hun intrede en dit hele complex was eigenlijk overbodig geworden. Pas in 1993 is het definitief gesloten. Vanaf dit eerste deel kon je doorlopen naar het tweede deel. Ook daar bebouwing voor de manschappen en een paar kleinere kanonnen. Het is bizar om te zien dat er op zo’n moeilijk te bereiken plek zoveel is gebouwd.
Er moest een weg aangelegd worden door ruig, lastig begaanbaar landschap en er was zelfs een kleine haven aangelegd onder aan de rotsen. En dan te bedenken dat al die manschappen daar jaren dienst hebben gedaan op die kale rots, terwijl er eigenlijk niets meer te verdedigen viel…Een bijzondere middag . Op de terugweg hadden wij het erover dat wij ondanks de enorme uitgestrektheid van de natuur hier in Spanje dit jaar nog geen wild hadden gezien. John vertelde dat er hier ook weinig wild is, omdat het gebied normaliter vrij droog en dor is. En juist op dat moment zagen we een paar mouflons over de helling lopen. Een mooie afsluiting van een mooie middag.
15 januari – Cuesta Blanca
Gisteren hoorden we van John en Saskia over een mooie wandeling door een rambla hier in de buurt. Eventueel ook als fietstocht te maken, maar dan wel met een paar steile beklimmingen erin. Dat leek ons wel interessant en vanochtend maar eens even navraag gedaan bij John. De weg naar de rambla zelf is een kilometer of 12 hier vandaan. We moeten afslaan van de provinciale weg een smal weggetje op dat de bergen inleidt.
Het begin gaat nog wel, maar dan gaat de weg stijgen. Dat wordt stevig doortrappen, maar op een goed moment redden we het zelfs met maximale ondersteuning niet meer. Een stuk lopen dus. Nu is dat geen straf, want het uitzicht is weer fantastisch. We lopen door een heel rustig tussendalletje en kijken over de heuvels uit naar een machtige bergwand. Het bovenste deel daarvan loopt tientallen meters recht omlaag. Echt een machtig ding om naar te kijken. Na een stukje lopen komen we op de pas aan en vandaar uit gaat het alleen maar naar beneden. Op een goed moment houdt de asfaltweg op en gaat over in een harde zandweg met kiezels erop. Prima te fietsen, we moeten alleen het losliggende grind een beetje in de gaten houden om niet te slippen.
Dit deel leidt ons echt door de rambla heen. Dat is eigenlijk de bedding van een (oude?) rivier. Er zal in natte periodes denk ik wel water doorheen stromen, maar nu is het droog. We zien ook diverse bandensporen van auto’s, dus we hebben er alle vertrouwen in dat we aan de andere kant van de berg weer op de weg terecht zullen komen. Na een prachtige tocht dwars door de bergen heen gebeurt dat ook. We drinken even een kop koffie op de naastliggende ( enorm volgepropte ) camping voordat we aan de terugweg beginnen. Hier wacht ons een klus van zeker 350 meter klimmen. We rijden over een pasweg en er zijn best aardig wat auto’s. Gelukkig wordt er hier in Spanje goed rekening gehouden met fietsers, dus ze rijden steeds ruim om ons heen. Het schijnt ook dat ze hier een puntenrijbewijs hebben en er gaan heel veel punten af als ze een ongeluk veroorzaken waarbij een fiets betrokken is. De klim naar de pas toe is behoorlijk pittig, we moeten alle zeilen bijzetten om ook dat laatste stuk te redden. Eenmaal op de pas hebben we een mooi uitzicht beide kanten op, maar we zien ook dat we een stuk verderop na een afdaling nog een flinke helling te nemen hebben.
Ook dat lukt ons en we zijn er best trots op dat het ons gelukt is. Als we weer bij de camper zijn staat de teller op 35 km en hebben we zeker 650 meter geklommen vandaag. Dat zullen we vanavond laat wel gaan voelen. 😅😅 Maar een mooie dag was het wel….
16 januari – El Portus
We kwamen vandaag wat langzaam op gang, wilden ook wachten met ontbijt totdat de bakker was geweest. Lekker vers brood. Daarna op ons gemakje de boel weer opruimen en vastzetten. Uiteindelijk was de dag al half voorbij voordat we op pad gingen. Eerst naar de Mercadona om de voorraden weer wat aan te vullen, daarna afslaan naar El Portus, een minidorpje aan zee, nog geen 10 km van de vorige camperplaats af. Er is aan de andere kant van de heuvel een camping die wel drie keer groter is dan het hele dorp, maar daar is het doodrustig. We staan hier op de kade boven het strandje en hebben een weids uitzicht over zee.
Er liggen een paar grote schepen voor anker, waarschijnlijk aan het wachten tot ze de haven van Cartagena in kunnen, dat ligt hier om de hoek. Het dorpje zelf slaapt. We hebben vanavond drie huizen kunnen ontdekken waar een lampje brandde. Wel kwamen er regelmatig auto’s aan met mensen die even over het strand kwamen wandelen of vissers. Vanavond zagen we op een paar plaatsen langs de kust de lampjes van de vissers. In het stikkedonker komen ze dan terug lopen over een lastig begaanbaar rotsig pad. Grote koplamp op om bij te lichten. Vanmiddag hebben we dat pad ook voor een deel gelopen, over de rotsen boven zee. Mooi, maar wel lastig met losse stenen over een behoorlijk steile helling.
We hoopten een afslag te vinden naar boven toe, zodat we over de bergrug weer terug konden komen. Dat is niet gelukt. Vanavond hebben we een poosje boven google maps gehangen en voor morgen een mooie tocht uitgestippeld. Altijd weer spannend of het ook zo gaat als we nu bedacht hebben. Nu liggen we in bed en horen de golven steeds op het strand slaan, heerlijk geluid.
17 januari – El Portus
Wat een beleving als je wakker wordt en je trekt je schermpje omhoog om dan meteen de zee te zien. We staan hier eerste rang. Ondanks het feit dat hier momenteel weinig bewoners zijn wordt er wel regelmatig gebruik gemaakt van het strandje en de zee. Vanmiddag kwamen er een paar mannen met een kano en die voeren zo de zee op. Een oma met haar kleinkinderen kwam zich hier even vermaken, diverse vissers, wandelaars met en zonder hond en rondslenteraars uit de andere campers die hier inmiddels ook staan. Nu vier in totaal.
We hebben een prachtige, maar inspannende tocht gemaakt vandaag. Vanuit het dorp meteen steil tegen de helling op over een rotsig paadje. Na een kleine drie kwartier kwamen we op de graat van die helling uit en moesten daarover nog een heel eind omhoog lopen.
Uiteindelijk kwamen we op een bredere zandweg uit. Ook daarover verder omhoog tot een oud gebouw wat niet meer in gebruik is. Daar vandaan hadden we een geweldig uitzicht over de heuvels en de zee, tot de grote haven van Cartagena. Wel jammer dat het niet helemaal helder was. Op google maps hadden we gezien dat je vanaf dat gebouw nog verder kon, de berg op tot een topje. Daar zijn we altijd wel voor te porren, dus liepen we verder. Het was een steil, soms modderig paadje en het lastige was dat er regelmatig oude omgevallen bomen over dat pad heen lagen. Het was echt een kwestie van kruip door- sluip door om verder te kunnen. De rugzak moest regelmatig uit om niet vast te komen zitten. Na een poosje kwamen we boven op een enorm brede heuvelrug, praktisch vlak en wel honderd meter breed. Daarop stonden drie grote masten. Een klein stukje verderop hebben we even lekker gegeten en genoten van het prachtige uitzicht over de baai.
Heel ver weg aan de overkant konden we het oude militaire complex met de grote kanonnen zien. Het rook helemaal zoetig en kruidig van de vele lavendel, thijm en rozemarijn. Alles staat te bloeien. Na de lunch weer opgestapt. We dachten dat er een andere weg naar beneden ging en inderdaad kwam er al snel een afslag . Ook dit pad was gemarkeerd met geverfde pijlen. Tot onze verbazing kwamen we na een kwartier voor een grote trap naar beneden te staan. Die genomen hebbend was er na vijf minuten weer de bredere zand weg. Wat een veel gemakkelijker weg dan de heenweg was dit. Wel grappig dat we dit niet wisten. Het was een welkome verrassing. Eenmaal beneden zagen we de grote muur waar we vanaf waren gekomen en heel klein, groen de trap. Mooi om te zien.
Die bredere weg een paar kilometer gevolgd tot de weg beneden in het dal en daarna nog een half uurtje lopen tot de camper. Een prachtige dag, zoveel gezien ook. Mooi bloeiende plantjes, korstmossen, verschillende kleuren rotsen en aarde, lieveheersbeestjes bij elkaar op een tak, vlinders….
Complimenten voor je mee-reisverhaal en prachtige foto's. Het leest alsof ik op jullie bagagedrager en/of rugzak meereis.
wat een avontuur iedere dag een ander avontuur
geniet lekker met nog steeds een blauwe lucht Gr tilly